Μία από τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας γονατίζει στο πάτωμα της κουζίνας του μπαμπά μου μαζί με τον πλησιέστερο ξάδερφό μου, πρόσωπο προς τα κάτω σε ένα μπολ δημητριακών που έτρωγα απευθείας με το στόμα μου, σκυλάκι .
Ο ξάδερφος μου, ένα χρόνο μεγαλύτερος από εμένα (και ο συγκάτοικος μου για πολλές εβδομάδες κάθε καλοκαίρι καθώς μεγάλωσα), ήταν ένας εραστής σκυλιών και πολύ καλύτερα στο Pritend παιχνίδι από ό, τι ήμουν. Ζήτησε με τόλμη το βήμα μου αν μπορούσαμε να μετακινήσουμε τα κύπελλα μας από το τραπέζι του πρωινού, όπου τρώγαμε σαν κανονικά παιδιά (ish) μέχρι το πάτωμα, ξέρετε, να είστε σκύλοι. “Γιατί όχι?” Το stepmom μου πρέπει να έχει πει.
Και πραγματικά, “Γιατί όχι;”
Ήταν τόσο διασκεδαστικό για εμάς και πραγματικά δεν την επηρέασε αρνητικά.
Μου θυμήθηκε αυτή τη μνήμη όταν βρήκα την παρακάτω θέση από το blog του Feeleez.
Τι θα συμβεί αν είπαμε ναι ακόμη και όταν η απάντηση του εντέρου μας ήταν όχι; Τι θα συμβεί αν χρησιμοποιήσαμε όλες τις ενδυναμωτικές μας δυνάμεις για να φανταστούμε τι αισθάνθηκε το άλλο άτομο; Θα λέγαμε ναι πιο συχνά; Εάν δοκιμάσατε πραγματικά την ιδέα του τι θα αισθανθείτε να σκαρφαλώσετε σε ζεστό, σπίτι-φτιαγμένο παιχνίδι με τα γυμνά πόδια σας ενώ στέκεστε στο τραπέζι της κουζίνας θα πείτε ακόμα όχι στο αίτημα του παιδιού; Αν φανταστήκατε ότι η καλοσύνη που συμπιέζεται ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών σας σε μια ευχάριστη, άνετη, αγκαλιά θα πείτε ακόμα όχι;
Πιθανώς όχι.
Έτσι, ο γιος μου φορούσε προστατευτικά γυαλιά ματιών στο νηπιαγωγείο σήμερα το πρωί. Θέλω να πω, γιατί όχι;
